Co ja takiego zawiniłam?

pisklak · Wysłany: Nie 20:55, 30 Mar 2008 Temat postu:

Noo...
Ale nie umiem zmienić ankiety. Jeśli masz w tym głowę proszę mnie powiadomić

Charity · Wysłany: Pon 13:13, 31 Mar 2008 Temat postu:

Bodajże, z tego co wiem, to wracasz do swojego pierwszego postu w tym temacie i edytujesz go...

pisklak

Proszę bardzo! oto glupota w najglupszej formie! zapraszam do lektury Wink

***- Z kim gadam? – zapytałam.
- Z bazyliszkiem – odpowiedział wężowy głos.
Szybko wstałam i ustawiłam ręce na krzyż. Potem uniosłam nogę no poziomie pasa, czyli ustawiłam się na żurawia.
Podskoczyłam na jednej nodze i jak przy pomocy anielskiej, znalazłam się twarzą w twarz z duchem bazyliszka.
- Sajonara ofermo – powiedziałam.
Kopnęłam zgiętą nogą w łeb węża, na co poleciał na drugi koniec komnaty.
- Ona ma niezłego kopa… - powiedział bazyl i szek.
- Eee… - mruknęła Rose.
Kiedy wylądowałam, spojrzałam na zegarek, dochodziła siódma.
- Wiesz Rose, musimy się ewakuować – powiedziałam.
- Dlaczego? – zapytała.
- Bo kapie z niego. Pazurówki nie mam i jest zimno. Mama dawno upiekła ciasto, a ja go nie jadłam. Siusiu mi się chce jak bejbiborn, a kibelka nie ma. Kolacja nas ominie i będę musiała czekać na śniadanie. Głowy nie umyłam i mam smalec. Nie nakarmiłam Norberta i ryczy w dormitorium. – zaczęłam – DOCHODZI SIÓDMA!!!
- Bazyl, kup mi owczarka niemieckiego. Te owce są takie pyszne… - powiedział duch bazyliszka przez sen.
- Spadamy – powiedziała Rose.
Pobiegłyśmy do końca ślizgawki i ( o dziwo! ) przyszedł duch bazyliszka.
- Podwiozę was – powiedział.
- Dzięki – odpowiedziałam.
Wtedy duch podrzucił nas, ale głowami utknęłyśmy w skręcie ślizgawki. Potem podleciał, by nas uratować…
- AAAUUUUU!!! – krzyknęłam.
Dwa duchowe kły wbiły mi się w zadek. To bolało tak, że musiałam się wgryźć w ramię Rose.
- Sorki – odpowiedział bazyl i szek.
- Gwiazdy widzę… bazyliszki widzę – powiedziałam.
- ... jad ducha bazyliszka może wywołać skutki uboczne. Znane objawy to: fatamorgana, częste wymioty, tygodniowa smocza ospa, krwawienie trudne do zatamowania, nadzwyczajna lekkomyślność, częsta utrata przytomności, albo inne objawy. Jeśli któreś z nich wystąpi, potrzebny jest KONIECZNY KONTAKT Z LEKARZEM… - zaczęła czytać Rose – No to mamy przechlapane.
- Możecie powiedzieć, że się pojawiłem w jakieś damskiej toalecie i ją zaatakowałem – powiedział duch.
- Kurczaczek ma skrzydełko – zaśpiewałam.
Rose z pomocą bazyla wyprowadziła mnie z tego bagna.
- Bagienko! Takie błotniste i takie brudne! – zawołałam.
- Źle z nią – powiedziała Rose.
W końcu doszłyśmy do skrzydła szpitalnego.
- Co się stało? – zapytała pani Pomfrey.
- Jad ducha bazyliszka – odpowiedziała – W łazience. Czasem występuje fatamorgana, zaczęła też być o wiele głupsza niż ją stać i lekkomyślność. Próbowała się zabić!
- A Snejp? On popijał sobie piwko! – powiedziałam.
- I próbowała go oblać eliksirem… żywej śmierci – mruknęła Rose.
- Och maj godnes! – krzyknęła pani Pomfrey. – Sit down, Kate!
Siadłam. Zaczęłam czytać Avanti do góry nogami. A raczej stronami… pani Pomfrey dała eliksir o zapachu typu STING. Wypiłam.
- Przez jakieś 3 godziny jeszcze ten jad będzie na nią działał. Jeżeli nie będzie poprawy, przychodźcie. No a teraz zmykajcie. – powiedziała pani Pomfrey.
Rose zaprowadziła mnie do pokoju wspólnego Gryffindoru. Usiadłyśmy w najwygodniejszych fotelach. A, że odrobiłyśmy pracę domową, to Rose starała mnie uspokoić.
- Wdech, wydech. Wdech, wydech – mówiła.
- Hej, ty! Kup sobie coś na pryszcze, bo niedługo wszyscy będą ciebie uważali za muchomora! – krzyknęłam i zaczęłam się śmiać.
Dziewczyna, do której było skierowane zdanie, podeszła do Kate i walnęła ją z prawego sierpowego.
- Ona to ma uderzenie… - powiedziała Kate dotykając dwa przednie zęby, które po uderzeniu, chwiały się, jakby miały spaść.
Ona złapała je i jednym pociągnięciem wyrwała zęby, by potem się nimi zajadać jak Tic Takami.
- Nienormalni żyją wśród nas… - powiedziała Rose patrząc jak Kate połyka odłamki zębów.
- Za mało miętowe. Twarde jak cegła, a przy tym ostre jak brzytwa – powiedziała Kate.
- Nic nie powiem… - powiedziała rudowłosa z pięcioma misiami.
Kate na to wyskoczyła w stronę dormitorium. Gdy Rose weszła, zastała tam uśpioną Kate. Ona też poszła Lulu. Dobranoc.

***

Nic nie powiem...

Tonks

Ja też nie. I tak znasz moją opinię

.

pisklak

Moi mili czytelnicy, nadszedł dzień kolejnej części waszego opowiadania. Życzę miłego czytania.

***

Moi mili słuchacze tu mówi Rose. Nadszedł grudzień…
- Spadaj, to moja działka! – krzyknęła Kate
- Oki, oki… - powiedziała Rose.
Nadszedł 24 grudzień. Musiałam zostać w zamku, bo rodzice poszli na imprezę „ Amba Fatima, było i nie ma” i zniknęli. Rose nie jedzie do domu na Wigilię, bo jej rodzice poszli na tę samą imprezę. Więc obie zostałyśmy.
- Co robimy? – zapytała Rose.
- Prezenty! – krzyknęłam widząc paczkę o s… brązowym kolorze.
Od mamy i taty dostałam dmuchanego kota, od Hagrida jego „kamienne” wypieki, od rodziców Rose dmuchanego pieska. Od samej Rose dostałam… dmuchany latawiec!
- Wszystko dmuchane? – zapytałam.
- Teraz jest moda na dmuchawce. – powiedziała zdziwiona Rose.
Kiedy wracałyśmy z śniadania, ktoś tak głupi, uderzył we mnie.
- TY IDIOTO NIE WIDZISZ!!! – krzyknęłam otwierając oczy.
Wtedy zobaczyłam Gryfonkę z pierwszej klasy. Miała długie, brązowe włosy i oczy tego samego koloru.
- Sorry! Sorry! Sorry! Nie zabijaj mnie! – powiedziała ze strachem.
- Nie mam zamiaru – odpowiedziałam.
- Hym, hym – mruknęła Rose.
Wstałam i pomogłam dziewczynie też podnieść tyłek.
- Dzięki – odpowiedziała.
- Przejdziesz się z nami? – zapytała Kate.
- Chętnie. – odpowiedziała.
Z rozmowy podczas podróży do pokoju wspólnego Kate dowiedziała się, że powaliła Jessicę Tarwant, lubi zwierzęta, śpi w jej dormitorium… ale nie myślcie, że panna Potter zakupiła sobie to pomieszczenie.
Mały przeskok czasowy…
Wieczorkiem, kiedy duet zaakceptował Jessicę, pojawił się szary problem…
- Ple, ple, ple… Nie! – powiedziała Kate.
- Co się stało? – zapytały Jessica i Rose jednocześnie, patrząc raz na szarą sowę, raz na głowę Kate ukrytą za listem.
- Zabrali rodziców. – szepnęła dziewczyna. – A na dodatek zginął mój kocyk!
- To tylko kocyk – powiedziała spokojnie Jessica. – Ja ciebie nie rozumiem.
- To jej jedyna pamiątka po rodzicach. – mruknęła Rose.
- Wezmę pelerynkę-niewidkę i ruszamy. – powiedziała stanowczo Kate.
- Przecież już nie możemy wychodzić! – szepnęła Jessica.
Ale Kate jej nie słuchała. Szybko poleciała w stronę drzwi dormitorium i zniknęła za nimi.
- To po jadzie bazyliszka. – powiedziała Rose – Jeszcze jej nie przeszło, chociaż już nie zjada zębów.
Jessica na to parsknęła śmiechem. Dopóki nie wróciła Kate, nie mogła się powstrzymać.
- Wchodźcie. – szepnęła Kate włażąc pod pelerynkę.
Rose i Jessica zrobiły to samo. Pobiegły szybko w stronę przejścia. Kiedy wyszły na korytarz od razy przystąpiły do akcji.
Sprawdzały każdy mikrometr zamku, aż wreszcie znalazły na piątym piętrze to czego szukały.
- Jesteś wreszcie – szepnęła Kate wyłażąc spod pelerynki chwytając kocyk.
Ale nagle rozległ się odgłos znajomego kroku.
- Jeżeli się was nie zapyta, nie gadajcie. – powiedziała Kate – Improwizuje.
Zza rogu wynurzyła się profesor McGonagall, dyrektorka, pogromca uczniów.
- A dlaczego nie w łóżkach? – zapytała widząc małe trio.
- My przyszłyśmy po kocyk – mruknęła Kate ukazując puchaty, czerwony materiał.
- Po kocyk… więc to był powód… ale niestety muszę was ukarać stratą punktów i szlabanem. Przecież wiecie… - urwała McGonagall widząc zalewającą się łzami Kate. – Co się stało?
- T-t-to m-moja ooostatniaaa pamiątkaaaa po roooodzicach… - powiedziała Kate przełykając łzy.
- Ale przecież…
- Ooonii zoooostaaaalii poooorwaaanii… mruknęła Kate głośno szlochając.
- Och, nie martw się, na pewno uratujemy ich – zaczęła ją pocieszać profesorka.
- Aaa jeeeżeelii nieeee? – zapytała Kate. – Jeeeeżeeeli zgiiiną?
Jessica wysłała spojrzenie Rose mówiące „Ona robi to po mistrzowsku”.
Kate i McGonagall usiadły na ławce. Profesorka chwyciła jąka trzęsące się ręce. Ta myśląc, że podaje chusteczkę, chwyciła ją za rękaw i głośno wydmuchała nosa.
Rose i Jessica wysłały sobie spojrzenia typu „Bez komentarza”.
Po krótkim pocieszaniu dyrektorka wstała.
- Zaprowadźcie ją do dormitorium – powiedziała stanowczo – jeżeli się do jutra nie uspokoi, kurs skrzydło-szpitalsiti. – I szybko oddaliła się – Dobranoc.
Dziewczyny zmierzając do portretu grubej damy, ledwo powstrzymały się, by nie wybuchnąć śmiechem.
- Przynajmniej będę miała pretekst, by poleżeć cały dzień. – powiedziała Kate – czekoladowe gwiazdy – powiedziała do Grubej Damy.
Wszystkie poszły do dormitorium i zasnęły pod zimną kołdrą.

***

I jak, podobało się xD Jeśli tak, jestem szczęśliwa, jeśli nie, też jestem szczęśliwa

pisklak

Siemka

Proszę dla was opowiadanko równie ciekawe jak myśli np. Szmalcowniczka Smile

***

Po feriach Rose i Kate wystarczająco poznały Jessicę, by ofiarować jej różne tajemnice. W poranek ostatniego dnia ferii powierzyły jej największe tajemnice typu Komnata Tajemnic.
- Nie gadaj, że cię ukąsił w… - powiedziała Jessica wycierając łzy śmiechu.
- Jeszcze do dziś mam uraz… - mruknęła Kate.
- Bo to jest długotrwały! Może ten jad i emocje, i odczucia pozostać do końca życia! – krzyknęła Rose.
Kate spojrzała na nią jakby chciała się rzucić. Ale zamiast tego wzięła sobie kartkę i ołówek, po czym zaczęła rysować.
„ Żenada” – powiedziała bezgłośnie poruszając ustami Jessica.
Kiedy minęło 10 minut, potwornie wolne 10 minut, Kate pokazała swój rysunek smoka. Zdenerwowanego smoka ładnie mówiąc.
- Sexapil 10 na 10… - mruknęła rozchichocona Jessica.
- To co z tego, że ma 10 punktów sexapilu? – zapytałam.
- On, on… jest taki pociągający… - mruknęła Jessica prawie wybuchając śmiechem.
- Do diabła z wami… - powiedziałam, przeczuwając, co mnie czeka.
- Mam cię! – krzyknął nie kto inny jak Rydzyk z laserami Radio Ma Ryja.
- Eee… Drętwota? – mruknęłam niepewnie, celując z niego różdżką.
Na to on się nie poruszał. Kate podeszła do niego.
- Za złamane nogi bym ci podarła tą książeczkę – powiedziałam, pokazując na wystającą książeczkę z wewnętrznej kieszeni duchowego. – A za broń z Radio Ma Ryja i armię moherów zabiła cię. Ale nie jestem idiotką, żeby rozmawiać z księdzem, który jest oszołomiony. Jak to było? O kurczę, nie zapytałam się tego siódmoroczniaka o przeciwzaklęcie.
- Przeciwzaklęcie to Rennervate. –mruknęła Rose.
- Asz ty taka mądra… Rennervate. – powiedziałam.
- Wiesz chyba przejdę na emeryturę… - mruknął ksiądz.
- Za tobą tęsknić nie będziemy
Kate przyszedł pewien pomysł, by pozbyć się księdza i mieć więcej czasu dla rozrywki.
- Patrz tam! Michał Anioł! – krzyknęła niespodziewanie pokazując palcem na niewyraźną sowę śnieżną za oknem.
Na to Rydzio wstał prawie wywijając koziołka matołka, otworzył okno i skoczył z wieży Gryffindoru… szkoda, że nie Astronomicznej…
- O, o – mruknął próbując machać rękoma, na co spadł (na nieszczęście) na gigantiko-megatiko-fantastiko wielką kupę śniegu.
- Przynajmniej będzie miał epokę lodowcową… - przyznała Jessica patrząc na gigantiko-megatiko-fantastiko dużą dziurę w śniegu.
Po papciu-rapciu szły spokojnie korytarzem, powoli, spokojnie. Nagle zabrzmiała dramatyczna muzyka.
- Po co ona jest?! – zapytała się Kate odwracając się tyłem do drogi.
Ale ona nie zauważyła ogrodzonej, 10 metrowej dziury, która powstała przez Irytka i Krwawego Barona. Szła i szła, aż…
BUM!!!
- Kate!!! – zawołały razem Rose i Jessica.
- Nic ci nie jest?! - krzyknęła do dziury Rose.
- Nic! Tylko zwichnęłam kostkę, ale to nic takiego, to tylko 10 METROWA DZIURA!!! – usłyszały głos Kate.
- Widzisz coś?! – zawołała Jessica.
- Ciemność, ciemność widzę – odpowiedziała Kate.
- Idę po panią McDac! – zawołała Jessica.
- Panią McGonagall – poprawiła ją Rose.
- W każdym bądź razie po pomoc!!! – usłyszały z dziury dziewczyny.
Więc Jessica poleciała…
5 minut…
Jej nie ma…
10 minut...
Tak samo tylko dwa razy szybciej…
30 minut…
JEST!!! POLSKA WYGRAŁA EURO 2008!!! JEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!! Och sory… Jessica jest z McGonagall.
Znana Minerwa wyciągnęła z kieszeni różdżkę i transmutowała Kate w… muchę! Ona zaś wyleciała i została przemieniona z powrotem w Kate.
A jak to siem skończyło?
McDac nawrzeszczała na dziewczyny (Jesteście ślepe!?!?!!?!?!?!!?!?!?!?!?!) i zaprowadziła do skrzydła szpitalnego.

Hermiona

fajne!

pisklak

Dzięki... jesteś jedną z nielicznych osób którym to się podoba Smile

Kociam cię

Hermiona

Ciekawe... Smile

Lily

Ja już mówiłam, że nie śmieszą mnie takie żarty. Ale jeśli ciebie śmieszą to pisz dalej!

pisklak

Dzięki... przynajmniej tu zwróciłaś szczególną uwagę: to mnie śmieszy!

Hermiona

Dalej, pisz. Smile

pisklak

Dobrzę

<usiadła przed monitorem i się zrumieniła>

Hermiona

no dalej! xD

pisklak

Chętni tutaj! Kto chce czytać, tutaj! xD

***

Oczywiście kolejne trzy dni pobytu Kate w skrzydle były cudne. Pani Pomfrey się zamartwiała, czy czasem nie powinna zostać jakiś miesiąc [Jeżeli tak dalej będzie sobie krzywdę robiła, to jej się nerwy popsują (nie nerwy takie, tylko te co łączą mózg z czymś tam) i nie będzie mogła normalnie funkcjonować jej organizm], ale Kate stwierdziła, że może wyjść (Nie trzeba! Chyba do klasy mogę dojść, prawda?), ale pani Pomfrey (Co najmniej jeszcze tydzień pobytu!), a Mcdac (To niedopuszczalne! Ona…), ale przerwała jej pani Pomfrey (CZY PANI W OGÓLE NIE INTERESUJE JEJ ZDROWIE?! TYDZIEŃ POBYTU I ŻADNYCH SPRZECIWÓW!!!). Tak więc jeszcze tydzień sobie Kate posiedziała. Kiedy już wróciła, to nie miała pracy domowej z 10 dni. Dlaczego? A dlatego, że Rose i Jessica przychodziły codziennie i razem z nią nie tylko omawiały tematy, ale także odrabiały domówki.
- Ach jakie to życie jest cudowne… Cały weekend, mecz Quiditcha i zero pracy domowej – powiedziała Kate idąc powoli korytarzem z psiapsiółami.
- No tak… Quiditch… - mruknęła Jessica.
- A lubisz go? – zapytała Rose.
- A tak. Gram jako obrońca! – odpowiedziała uradowana Jessica.
- Od kiedy? – zapytała tym razem Kate.
- Kiedy Judy została wylana z drużyny. A nie wiecie? – zapytała Jessica.
- Jakoś się nam nie odbiło o uszy – mruknęła Rose idąc w stronę Grubej Damy – Cytrynowy jednorożec. – to było nowe hasło po feriach.
Weszły do pokoju wspólnego i usiadły w fotelach deluxe.
- Judy nawrzeszczała na Snape’a, że Gryfoni nie mają szans na żaden trening, skoro Ślizgoni cały czas siedzą na boisku, a ten zgłosił to McGonagall, ona zaś następnie porozmawiała z Judy, która nawrzeszczała na McGonagall. – powiedziała Jessica. – Po tym Agnes Zaabel została kapitanem, a ja bramkarzem – krzyknęła z radości.
- My corgatulations! – powiedziałam, pitulając Jessicę.
- Najlepiej jeszcze ja będę pałkarzem i będzie gites! – krzyknęła ze złości Rose – Tylko Quiditch i Quiditch! – krzyknęła jeszcze głośniej i poszła na korytarz.
- Co jej odbiło? – zapytała Kate.
- Chyba możemy się dowiedzieć – mruknęła Jessica, idąc do dormitorium.
Jessica podeszła do szafki Rose i zaczęła przeszukiwać.
- Co ty robisz?! – szepnęła Kate.
- Ostatnio coś pisała w pamiętniku – odszepnęła Jessica, przeszukując jakiś notes – Acha! Zawsze chciałam grać w Quiditcha jako pałkarz. Ale nigdy to nie nadejdzie! Ja w ogóle nie potrafię nawet przytrzymać pałki! Jedynie bym się uczyła! Czemu jestem bardziej podobna do mamy? Jessica i Kate pewnie by mnie wyśmiały, skoro obie są w drużynie Gryfonów. Przecież inteligencja to nie wszystko. Lepiej może sobie powtórzę transmutację, bo co innego mam robić… Widzisz? Ona nam zazdrości!
- Chodźmy lepiej, bo ktoś nas nakryje! – szepnęła Kate.
Więc zeszły i usiadły w fotelach deluxe. Chwilę potem weszła zapłakana Rose.
- Co się stało? – zapytały Kate i Jessica podchodząc do niej.
- On nazwał mnie córką szlamy i zdrajcy krwi! – odpowiedziała Rose.
- Jaki on?! – zapytała Jessica.
- Ten Scorpius! – odpowiedziała Rose.
- Malfoy?! – zapytała Kate.
- Tak.
- Jak ja mu spłaszczę ten pysk, to mu się odechce takich słówek po tatuśku! – powiedziała Kate.
- Nie musisz, już spuściłam mu łomot – powiedziała Rose – walnęłam go tłuczkiem. Akurat przechodziłam obok schowka na miotły, w którym były piłki, a potem się domyślacie.
Kate wyobraziła sobie blondyna o bardzo jasnej cerze, ciemno szarymi oczami i zniewalającym uśmiechu i tłuczka walącego ten ideał.
- Ach, jesteś super… ale dlaczego tłuczkiem? Dopiero 15 minut temu mówiłaś, że nie nawidzisz… - tu urwała Kate po szybkim namyśle.
- Ale ja chcę być pałkarzem, tylko wam tego nie mówiłam… - mruknęła Rose.
Jessica wysłała Kate spojrzenie „wymięka”.
- Myślałam, że mnie wyśmiejecie, bo obie jesteście w drużynie… - kontynuowała Rose.
- Rose moja droga, przecież wiesz, że na następny rok będziesz miała szansę. – powiedziała Kate, stając przodem do Rose i chwytając jej ramiona.
- Dlaczego? – zapytała wszechwiedząca Gryfonka.
- Bo Agnes i Simon w tym roku mają owutemy, więc… - tu specjalnie przerwała Kate.
- Więc będę miała szansę! – krzyknęła uradowana Rose.
- Ciemno już zgasły wszystkie światła… - zaśpiewała Jessica.
- Co?! Już wieczór? Kurde, musze jeszcze wyjść. – powiedziała Kate wybiegając na korytarz.
„Muszę tam iść!” – pomyślała Kate – „Przecież nie mogę zostawić Tibiego na pastwę losu!”
Z siódmego piętra w 15 minut znalazła się w lochach trzymając mapę Huncwotów i mając w ręku pelerynkę niewidkę. Przeszukiwała okolice wejścia pokoju wspólnego Ślizgonów. Znalazła tego czego szukała. Wypchany pluszak-panda leżał na ławeczce. Dziewczyna wzięła go.
- A co my tutaj robimy o tej późnej porze? – usłyszała znajomy głos tłustego (nie w tym sensie), czarnego nauczyciela eliksirów, Snape’a.
- J-ja musiałam tutaj przyjść po coś. – mruknęła ze strachem Kate.
„No to mam przesrane…” – pomyślała dziewczyna.
- Ach, po pluszową pandę! To było tak ważne, że nie można było czekać do rana! Szlaban. – powiedział z rozbawieniem Snape.
- A czy mogę coś zrobić, by pan odwołał szlaban? – zapytała Kate.
- Hm… Tak. Albo dostajesz szlaban, albo śpiewasz hymn polski. – powiedział Snape, idealne ukrywając rozbawienie.
Przejdźmy do wnętrza jego głowy.
Tysiące małych Snape’ów tańczyło z radochy. Najwyraźniej była balanga.
„No to mam podwójnie przesrane” – pomyślała Kate.
A czy było wspominane, że to wszystko nie jest w Polsce, tylko w Wielkiej Brytanii?
- Śpiewać dla pana?
- Tak
- Ekhem… Jeszcze Polska nie zginęła, póki kura w garnku. Jak się kura ugotuje, wszystkim po kawałku. Temu łupę, temu łupę, dla Snape’a całą dupę! – wydusiła Kate.
- To było… to znaczy… marsz do łóżka zanim zmienię zdanie – warknął Snape.
Dziewczynie nie trzeba było dwa razy powtarzać. W 5 minutach znalazła się już pod kołdrą.

***

Bez komentarza/No coments