Za zasłoną

Hermiona Potter

Moje opowiadanko oceńcie Smile

:

Luna Lovegood siedziała samotnie w swoim pokoju na piętrze. Sam wygląd pomieszczenia nie pozostawiał wątpliwości co do tego, że mieszka tu osoba niezwykła. Ciemnozielone ściany były pokryte najróżniejszymi wycinkami z Żonglera oraz zdjęciami autorstwa ojca Luny. Pod dużym oknem z kotarami o morskim odcieniu, stał prosty, drewniany tapczan, natomiast całą pozostałą przestrzeń zajmowały przeróżne szafki i komody, tak że trudno było się tu poruszać. Luna zajęła swoje ulubione miejsce na jednej z szafek i oddała się rozmyślaniu... Wszyscy zapewne zastanawiali się dlaczego ona, inteligentna dziewczyna, wierzy w to co jej ojciec wypisywał w Żonglerze, żeby to zrozumieć należałoby cofnąć się do owego strasznego tygodnia, gdy Luna próbowała pogodzić się ze śmiercią swej matki. Miała wówczas 9 lat, więc było naturalne, że kiedy przestała już płakać po stracie bliskiej osoby, zaczęła się zastanawiać, gdzie teraz jest jej mama. Więc któregoś dnia zapytała o to ojca. On długo się zastanawiał, lecz w końcu rzekł "Mama jest wciąż z nami, ale przebywa za zasłoną, to znaczy, że jest odgrodzona od naszego świata tylko cienką kotarą, jeśli będziesz za nią tęsknić, wystarczy,że powiesz to na głos a ona cię usłyszy...". Luna uwierzyła w słowa ojca, od tej pory trzymała się tej myśli i tym sposobem udało jej się przeżyć trudny czas. Wierzyła też tacie we wszystkie inne rzeczy bowiem uważała, że jeśli dopuści do siebie myśl, że np. chrapki krętorogie nie istnieją, to uświadomi sobie, że równie dobrze może nie być żadnej zasłony, a jej matka po prostu nie żyje. Jednak w szkole nikt o tym nie wiedział, wszyscy nazywali ją "Pomyluną", a już najgorszy był ten Malfoy, który wiecznie próbował jej wmówić, że wszystko w co wierzy jest kłamstwem i nie był chwili w której by się z niej nie wyśmiewał! Z rozmyślań wyrwał Lunę głos ojca, pospiesznie zeskoczyła z szafki...

Jasti

Hm... powiem szczerze, że niewiele jest tu do oceniania. Napisz więcej, to zobaczymy Wink

Charity

Tu mnie nie było, prawda? *rozgląda się* Prawda. Czyli zaczynamy.

Primo: Błędy.

szmalcowniczka · Wysłany: Sob 15:31, 01 Mar 2008 Temat postu:

Mi się osobiście niezbyt podobało.Zbyt dużo powtórzeń(ciągle Luna,Luna i Luna), brak akapitów(jak już powiedziała moja poprzedniczka)co wiąże się z tym,że zaczynamy gubić się w tekście,brak mu przejrzystości.
Jeśli chodzi o błędy interpunkcyjne to się nie wypowiadam bo sama ich robię zbyt wiele,wiec nie mi to oceniać Wink

A co do treści to na razie niewiele z niej wynika,ale mam nadzieję ,że gdy dodasz kolejne części to będzie można więcej na ten temat powiedzieć.

Tak więc czekam na dalszą część(chociaż sądząc po dacie to nie wiadomo czy się doczekam...)

Lily · Wysłany: Sob 16:50, 01 Mar 2008 Temat postu:

Napisz więcej bo tak krótkich części nie lubie oceniać. Jak już wszystko napisała kochana Charity popraw błędy.
PS. Oceńcie mój nowy wiersz:)

Luna Lovegood:*

Za mało napisałaś.. trudno to ocenić. Piszesz jako narrator tylko o Lunie Lovegood? Myślę, że cenisz szczerą ocenę.

Poterina

zgadzam się ze wszystkimi w sumei poprzednikami - za mało, stanowczo zbyt mało napisałaś, żeby można było napisać sensowną ocenę... ogólnie styl całkiem niezły (mam na myśli język). Fakt, że za dużo powtórzeń (Luna, Luna, Luna), ale poza tym całkiem jest to niezłe Smile

ale więcej, więcej, więcej! i wtedy coś bardziej sensownego pewnie byśmy mogli Ci wszyscy napisać...
powodzenia i pisz dalej!