Luthieren

matti760

No to czas i na moją "powieść" Wink

Oto ona:

" Ostatnie promienie słońca chowały się za szczytami drzew.
Postać odziana w biel szła wolnym krokiem po leśnej gęstwinie, nie zwracając uwagi na to, że jej bose stopy kaleczone są przez ostre elementy wyściółki leśnej. Jej oblicze było zasłonięte białym kapturem, ze zgrabnymi wzorkami, przypominającymi gałęzie i liście klonu.
Ta osobliwa osoba jak najbardziej nie pasowała do oblicza starego i ciemnego lasu. Dochodząc do wielkiego i wiekowego dębu, zdjęła nakrycie głowy, odsłaniając piękną, jakby wykutą z marmuru, kobiecą twarz. Zdawać by się mogło, że jej oblicze rozświetliło mrok panujący wokoło niej. Rozglądając się, powoli usiadła na wystającym korzeniu drzewa. Jej platynowe włosy, ledwo muskające ramion, lśniły żywym blaskiem. A piękne, niebieski oczy nieznajomej, błyszczały jak dwie świetliste latarnie, jakby odstraszające wszystkie złe mary mieszkające na świecie.
- Możesz wyjść – szepnęła melodyjnym głosem
- Jesteś pewna? – zaszczebiotał jakiś męski głos z korony drzewa.
- Zawsze, ale to zawsze, jestem pewna – odparła kobieta głosem jak gdyby za mocnym dla swojej budowy ciała. – nie zapominaj kim jestem.
- Wybacz o pani! Ale nie zapominaj, że nie czuję się bezpieczny na ziemi.
- Schodź już. Stęskniłam się.
Te słowa podziałały jak jakieś tajemne zaklęcie. U stóp pięknej niewiasty, wylądował mały i bardzo dziwny stwór. Miał mniej niż metr wysokości i był chudy jak gałązka, którą, co niebywałe, sam był. Całe jego ciało pokryte było korą, gdzieniegdzie przyprószoną kępką mchu. Stworzonko miało dodatkowo cztery gałązki, pełniące rolę nóżek i rączek. A trzy bruzdy na górnej części potworka, używane były jako oczka i małe, drewniane usta.
- Witam cię, Elbrynie, synu drzew! – zawołała radośnie kobieta.,
- O Najjaśniejsza! Szczęściem jest znowu cię widzieć! Mówią straszne rzeczy. – zaskrzeczał drzewiec.
- Słyszałam. Wiele zła czyni mój brat na tym świecie. Za często korzysta z Uthiela.
- Tak! Prawda! Widziałem tego efekty! – żałośnie zajazgotał Elbryn – już nie widuję go tu takiego jak kiedyś. Często mnie nawołuje, lecz jakoś nie śpieszy mi się na spotkanie z tym synem marnotrawnym!
- Nie zapominaj, że jakkolwiek się zmienił nadal jest moim rodzonym bratem i nie życzę sobie jakichś zbytecznych uwag na jego temat – rzekła karcącym głosem dama w bieli.
- Pani Lunien! Nie chciałem! Ale mamy wiele rzeczy do omówienia. I tu potrzebna mądrość zawarta w Utharnie, który, jak myślę, dalej znajduję się na twym palcu o Pani!
- Tak. Czas go użyć – zakończyła kobieta, po czym spojrzała na pierścień, zdobiący jej dłoń.
Obydwoje nie wiedzieli, że dwieście kilometrów od ich rozmowy, ludzie przeżywają kolejny dramaty, w którym Uthiel bardzo zasmakował. "

Piękna, czy nie - ale moja Very Happy

Nethel

Noo, nie powiem, dobry fragment, aczkolwiek również krótki ;>
Chwilami wydaje się, jakby wyrwano go z kontekstu.
Sama opowieść zdaje się ciekawa, toteż mam nadzieję na ciąg dalszy.
Ale.
Dobijasz mnie tą interpunkcją ;>
A fragment "zaszczebiotał jakiś męski głos z korony drzewa" mnie rozbawił Wink

Sam domyśl się, dlaczego Wink

Poltergeist

fajne opisy, serio Smile

ta powieść wydaje mi się utrzymana w klimacie Eragona lub WP

ale ja lubię te klimaty Smile

anii09

w myśloodsiewni zamieszczane opowiadania to FF
mam pytanie: czy inne mogłobybyć czy raczej nie?

anii09

tzn. czy jakby napisać inny typ opowiadania (np. coś z życi wzięte) to byłoby to odpowiednie czy nie?

Nethel

Ja zamieściłam.
Do dzieła, proszę pani.

anii09

Wena mi odeszła... a po 2 nie mam teraz czasu ale jak będę miała to coś napiszę

Lily

Matti napisz cos jeszcze! Wciągnęło mnie. Smile

Majcia

Nom....... a forum jest pełno Młodych talentów......

Matti Dobra Robota Very Happy

Ruda11

Też podziwiam.Napisz jeszcze trochę...

Majcia

Matti nie daj się prosić Smile

Charity

Majcia

Mnie powalił konie xD

Masz dobre zdanie o sobie.. co Matii? xD