Forum HARRY  POTTER Strona Główna
Home - FAQ - Szukaj - Użytkownicy - Grupy - Galerie - Rejestracja - Profil - Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości - Zaloguj
Astronomia

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum HARRY POTTER Strona Główna -> Inne
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Ruda11
Prefekt Ravenclawu



Dołączył: 24 Lut 2006
Posty: 1250
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Salem

PostWysłany: Sob 14:58, 03 Cze 2006    Temat postu: Astronomia

Astronomia

Kiedy centaury z Zakazanego Lasu wymieniają uwagi na temat jasności planety Mars, ich słowa nie są tylko błahym zachwytem nad pięknem wieczornego nieba. Są zawoalowaną zapowiedzią złowieszczych wydarzeń, nadchodzącego gniewu, agresji, a może nawet rozlewu krwi i zemsty. Te centaury uprawiają astrologię i w gwiazdach potrafią wyczytać przyszłość.

Astrologii nie należy mylić z astronomią, choć obie łączy grecki źródłosłów astron (łac. astrum), gwiazda.Astronomia jest dziedziną nauki zajmującą się badaniem ciał niebieskich, takich jak gwiazdy, planety, księżyce, komety i meteory. Astrologia natomiast to nieco bardziej fantazyjny fach, który próbuje wyjaśnić i zinterpretować wpływ ciał niebieskich na życie na Ziemi. Obie dyscypliny narodziły się w starożytnym Babilonie (obejmującym tereny dzisiejszego Iraku) ponad siedem tysięcy lat temu, gdy obserwatorzy nieba po raz pierwszy zaczęli sporządzać dokładne opisy ruchu Słońca, Księżyca i gwiazd. Jedną z ich najwcześniejszych obserwacji był fakt, że o ile większość gwiazd nie zmienia swego położenia względem siebie nawzajem, o tyle kilka wyraźnie się porusza. Te tak zwane błędne gwiazdy, o których sądzono, że dają schronienie bogom, razem ze Słońcem i Księżycem wędrowały po wąskim pasie nieba znanym jako zodiak. Dzisiaj wiemy, że ci wędrowcy to wcale nie gwiazdy, lecz planety (po grecku planes oznacza właśnie wędrowca).

Z biegiem czasu Babilończycy przypisali planetom znaczenie i bóstwa na podstawie wyglądu tych planet. I tak na przykład Marsa, którego wyróżnia wyraźnie czerwony blask, uznano za byt porywczy i krwawy i zaczęto identyfikować go z bogiem wojny (którym dla Babilończyków był Nergal, dla Greków Ares, a dla Rzymian Mars). Natomiast Wenus, która blaskiem przewyższa każdą gwiazdę na niebie, lecz która potrafi również zniknąć na sześć tygodni, miała przynosić miłość, wierną bądź płochą. Saturn tymczasem, który zdaje się toczyć po niebie wolniej niż pozostałe widoczne planety, jako że jest z nich najodleglejszy, łączony był ze złem, starością, zniechęceniem i śmiercią. Znano tylko pięć widocznych gołym okiem planet (Merkurego, Wenus, Marsa, Jowisza i Saturna), a wszystkie one miały wraz ze Słońcem i Księżycem kręcić się wokół Ziemi, o której sądzono wówczas, że jest centrum wszechświata.

Oprócz prowadzenia obserwacji zmieniających się układów ciał niebieskich babilońscy badacze nieba starali się powiązać to, co widzieli na nieboskłonie, z wydarzeniami na Ziemi, takimi jak trzęsienia ziemi, powodzie i inne naturalne katastrofy. Ich rozumowanie było proste: wierzyli, że we wszechświecie wszystko jest wzajemnie powiązane, stąd też to, co się dzieje na niebie, musi odzwierciedlać, a nawet przepowiadać zdarzenia na Ziemi. Przykładowo pojawienie się komety najbardziej nieprzewidywalne ze wszystkich zjawisk astronomicznych mogło zwiastować jakieś znaczące wydarzenie, na przykład śmierć króla. Bardziej pospolite zjawiska, jak choćby pełnie Księżyca, pojawienie się wokół niego halo, zaćmienia albo konwergencje dwóch czy więcej planet, były mniej złowróżbne, choć one także mogły zapowiadać głód, burze, powodzie, epidemie albo inne nieszczęścia.

Tak więc astrologia, nawet w najprostszym wydaniu, była ważnym narzędziem wróżbiarstwa. Praktykujący ją szukali na niebie znaków i powtarzających się układów i na ich podstawie budowali przepowiednie. Jednak w odróżnieniu od dzisiejszych astrologów, którzy pracują dla wielu indywidualnych klientów, starożytni astrolodzy skupiali uwagę wyłącznie na władcach i społeczeństwie jako całości.

Zmieniło się to w piątym wieku przed naszą erą, kiedy wykształciła się idea zodiaku jako zbioru dwunastu konstelacji, a astrolodzy zaczęli sporządzać horoskopy dla poszczególnych osób. Grecy i Egipcjanie zainteresowali się astrologią w trzecim wieku przed naszą erą i wzbogacili tę dziedzinę o wiele nowych i złożonych procedur, łącząc astrologię z medycyną i magią. Odtąd nie tylko uważano, że pozycje gwiazd i planet pozwalają przewidzieć przyszłość, ale wierzono również, że gwiazdy wpływają na fizyczną naturę wszystkich i wszystkiego na Ziemi. Każdy ze znaków zodiaku miał wpływać na inną część ludzkiego ciała, a każdym ziołem czy inną rośliną rządziła inna planeta. Nawet poszczególne minerały i kamienie szlachetne podlegały wpływom gwiazd. Dlatego medyk musiał rozumieć zasady astrologii, by stawiać diagnozy i leczyć swoich pacjentów. Podobnie magowie, którzy chcieli eksperymentować, rzucać zaklęcia albo przygotowywać talizmany, musieli być zaznajomieni z astrologią, aby umieć określić wpływy planet i wyznaczyć najbardziej odpowiedni czas dla swoich działań. Na przykład zaklęcie miłosne lepiej było rzucić w okresie wpływu Wenus niż Saturna.

Z Grecji i Egiptu astrologia przedostała się do Rzymu, gdzie przyjęła się szeroko jako nowy wspaniały dodatek do różnorodnych systemów przepowiadania przyszłości, które już były w użyciu. Niektórzy wpływowi myśliciele występowali przeciw astrologii jako nic nie wartym zabobonom, a astrologów wielokrotnie wypędzano z miasta, lecz popyt na ich usługi wśród ludu wciąż sprowadzał ich z powrotem. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego w piątym wieku astrologia przestała odgrywać ważną rolę w życiu Europejczyków. Dopiero w wieku dwunastym, wiedza na ten temat została na nowo odkryta w arabskich źródłach.

W średniowieczu uniwersytety w Anglii, Francji i we Włoszech wykładały astrologię, a większość europejskich monarchów zatrudniała nadwornych astrologów, którzy sporządzali dla nich horoskopy i doradzali, kiedy podejmować konkretne działania. W renesansowej Anglii królowa Elżbieta I poleciła Johnowi Dee, matematykowi i astrologowi, wybrać dzień koronacji zgodnie z wpływem planet. We Francji osławiony astrolog Nostradamus podobne usługi świadczył królowej Katarzynie Medycejskiej. I choć ogólnie Kościół odnosił się do astrologii z niechęcią, papież Urban VIII wynajął w 1629 roku astrologa, który za pomocą magicznych rytuałów miał zapobiec spodziewanym fatalnym następstwom serii zaćmień.

Tymczasem zbliżała się rewolucja naukowa. W 1542 roku Kopernik oświadczył, że to Słońce, a nie Ziemia, jest centrum Układu Słonecznego. Wydawało się, że podważa to same podstawy astrologii, skoro planety, którym przypisywano wpływ na to, co się dzieje na Ziemi, w rzeczywistości wcale się wokół niej nie kręcą. W siedemnastym wieku nastąpiły kolejne odkrycia naukowe i poważnie myślący ludzie odwrócili się od astrologii. Jednak mimo że astrologia straciła prestiż, almanachy astrologiczne stały się niewiarygodnie popularne i ludzie sami, bez pomocy zawodowych astrologów, zaczęli wyznaczać swoje szczęśliwe i pechowe dni. Miesięczne czy dzienne horoskopy, jakie można znaleźć w czasopismach i gazetach, są częścią tradycji, która swój początek bierze od owych almanachów sprzed stuleci.

Dzisiaj astrologia ma dość szczególny status. Chociaż z dawnego poważania nie zostało jej już nic, cieszy się nadal ogromną popularnością, a wielu ludzi w astrologicznej poradzie widzi głęboką prawdę. Nie brakuje wszakże sceptyków. Co więcej, kilku największych z nich uczy się w pewnej szkole magii i czarodziejstwa.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
anii09
Gryfon
Gryfon



Dołączył: 30 Maj 2006
Posty: 85
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Wto 18:02, 06 Cze 2006    Temat postu:

du żo tego

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Ruda11
Prefekt Ravenclawu



Dołączył: 24 Lut 2006
Posty: 1250
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Salem

PostWysłany: Wto 18:36, 06 Cze 2006    Temat postu:

Smile

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Majcia
Prefekt Gryffindoru



Dołączył: 10 Sie 2007
Posty: 979
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Hogwart :D

PostWysłany: Pią 20:37, 17 Sie 2007    Temat postu:

Astrofizyka - dział astronomii obejmujący obserwacyjne i teoretyczne badania właściwości fizycznych ciał niebieskich, materii rozproszonej i promieniowania w przestrzeni poza Ziemią. Astrofizykę traktuje się często jako dział fizyki. Posługujac się astronomicznymi metodami obserwacyjnymi, astrofizyka dostarcza informacji o fizycznych właściwościach materii i promieniowania w warunkach, jakich nie można wytworzyć w pracowniach fizycznych, i umozliwa formułowanie praw fizyki i testowanie ich słuszności w pełnym zakresie warunków istniejących w przyrodzie. Obserwacje astrofizyczne polegają na pomiarze natężenia i polaryzacji promieniowania docierających od obiektów astronomicznych (fotometria astronomiczna), na pomiarze jego widma (spektroskopia astronomiczna), zarówno w dziedzinie widzialnej, jak i w innych, w tym także radiowej (radioastronomia). Obserwacje promieniowania z dziedzin widma poza oknami atmosferycznymi, nie przepuszczanego przez atmosferę ziemską, a także promieniowania korpuskularnego, są dokonywane za pomocą przyrządów wynoszonych w próbnikach kosmicznych. Ze względu na swoistość przedmiotu badań lub stosowanych metod wyodrębnia się takie działy astrofizyki jak:
- heliofizyka - obejmująca obserwacyjne i teoretyczne badania Słońca
- kosmogonia - zespół teorii powstania i ewolucji obiektów astronomicznych astrofizyka relatywistyczna -obejmująca zagadnienia gwiazd bardzo gęstych, cząstek wysokich energii oraz problemy kosmologiczne związane z teorią względności
- kosmologia
- radioastronomia
- astrofizyka neutrinowa
- astrofizyka promieni X
- astrofizyka promieni gamma
Te ostatnie wyodrębnia się ze względu na specyficzne metody obserwacyjne danego typu promieniowania.

Początki astrofizyki przypadają na XIX w. (choć już wcześniej dokonywano ocen jasności gwiazd), kiedy to zastosowano pierwsze fotometry do mierzenia jasności gwiazd i rozpoczeto wyznaczanie składu chemicznego gwiazd na podstawie ich widma. Ważną rolę odegrało zastosowanie fotografii w badaniach astrofizycznych. W 1913 użyto po raz pierwszy komórki fotoelektrycznej, 1936 - przetwornika elektronowego, 1940 - fotopowielacza elektronowego. Po II wojnie światowej rozwinęły się badania radioastronomiczne. Od 1946 przy użyciu rakiet, a od 1957 za pomocą sztucznych satelitów i próbników kosmicznych prowadzone są badania pozaatmosferyczne. Do najważniejszych osiągnięć astrofizyki XX w. - zmieniajacych w sposób zasadniczy naszą wiedzę o Wszechświecie, świadczących o istnieniu nie znanych dotad form materii - należą:
- odkrycie, że niektóre mgławice są galaktykami, czyli obiektami tego typu co nasza Galaktyka stwierdzenie eksansji Wszechświata (prawo Hubble'a)
- zaobserwowanie promieniowania radiowego jądra Galaktyki, a następnie innych obiektów obserwacyjne stwierdzenie ewolucji gwiazd (odkrycie kwazarów i pulsarów) - wykrycie w materii międzygwiazdowej cząsteczek o złożonej strukturze, w tym zwiazków organicznych

W XX w. nastąpił również szybki rozwój astrofizyki teoretycznej. Opracowano teorię budowy i ewolucji gwiazd:
1907 R. Emden sformułował teorię kul politropowych
1913 Cz. Białobrzeski wskazał na konieczność uwzględnienia wpływu ciśnienia promieniowania na budowę gwiazdy
1926 A. Eddington podał teorię budowy wnętrza gwiazdy
1938 H.A. Bethe odkrył cykl weglowy reakcji jadrowych i wskazał nań jako na jedno ze źródeł energii gwiazd
1950-1958 M.S. Schwarzschild opracował teorię ewolucji gwiazd
Równolegle rozwijano teorię zachowywania się materii rozproszonej w warunkach astronomicznych oraz oddziaływania jej z polami magnetycznymi.
W Polsce astrofizyka jest uprawiana w Zakładzie Astronomii PAN oraz w czterech obserwatoriach uniwersyteckich (Kraków, Toruń, Warszawa i Wrocław).

Mechanika nieba - dział astronomii zajmujący się oddziaływaniami grawitacyjnymi między ciałami niebieskimi oraz ruchami tych ciał pod wpływem sił grawitacyjnych. Mechanika nieba powstała w końcu XVII w. w wyniku zastosowania w astronomii odkrytych przez Isaaca Newtona zasad dynamiki i prawa powszechnego ciążenia. Naczelnym zadaniem mechaniki nieba jest tworzenie dynamicznego modelu Układu Słonecznego przez opracowywanie teorii ruchów planet i ich księżyców, analizę ruchów planetoid, komet i meteorów oraz badania stabilności Układu Słonecznego. Matematyczną podstawą tego zadania jest zagadnienie n ciał, którego zastosowanie do Układu Słonecznego sprowadziło się do rozwiązywania zagadnienia dwóch ciał i opracowywania teorii perturbacji. Stale aktualnym problemem mechaniki nieba jest ograniczone zagadnienie trzech ciał, którego teoretyczne rozwiazania znajdują przyrodnicze potwierdzenie i praktyczne zastosowania. Zupełnie nowe zadania mechaniki nieba wniosły sztuczne ciała niebieskie i loty kosmiczne. Dotyczą one problemów, które nie miały przedtem naturalnej realizacji przyrodniczej (np. badania ruchu satelity krążącego blisko powierzchni planety, poszukiwania trajektorii przelotu statku kosmicznego z jednego ciała niebieskiego na drugie). Rozwiązań problemów mechaniki nieba poszukuje się metodami analitycznymi (znajdowanie postaci funkcji jako rozwiązań równań różniczkowych opisujących badane zjawisko), metodami numerycznymi (znajdowanie wartości funkcji będących rozwiązaniem równań różniczkowych) i metodami jakościowymi (badanie właściwości funkcji będących rozwiązaniami danych równań różniczkowych bez konieczności rozwiązywania tych równań).
Do ważniejszych osiągnięć mechaniki nieba można zaliczyć opracowanie analitycznych teorii ruchu planet (P.S.Laplace, J.L.Lagrange, S. Newcomb) i teorii ruchu Księżyca (P.Hansen, G.W.Hill, E.W.Brown), odkrycie Neptuna na podstawie analizy perturbacji w ruchu Urana (U.J.Leverrier, J.C.Adams), wprowadzenie metod jakościowych badań ruchu (H.Poincare, A.M.Lapunow).
W XX w. mechanika nieba przeżywa renesans rozwiązując nowe problemy, których dostarczają loty kosmiczne oraz maszyny cyfrowe. Równocześnie rozwijają dalej się metody jakościowe (przez wprowadzenie np. elementów topologii), co umożliwia postęp w badaniach stabilności rozwiązań równań ruchu.

Astrometria, astronomia pozycyjna - najstarszy dział astronomii, obejmujący metody określania położeń i ruchów ciał na sferze niebieskiej, wyznaczania współrzędnych geograficznych i kierunków na Ziemi oraz metody wyznaczania czasu. Astrometria dzieli się na astronomię sferyczna, która obejmuje teorię układów współrzędnych astronomicznych oraz badania położeń ciał niebieskich na sferze niebieskiej, i astronomię praktyczną, obejmującą teorię instrumentów astrometrycznych oraz metody pomiaru położeń ciał niebieskich. Astronomia praktyczna ma zastosowanie m.in. w geodezji - do wyznaczania współrzędnych geograficznych miejsca obserwacji, oraz w nawigacji (morskiej, lotniczej, w sztucznych satelitach) - do ustalania położeń i kursu statków.

Kosmologia - nauka, której celem jest poznanie Wszechświata jako całości (poznanie największego ze wszystkich możliwych zbiorów obiektów materialnych). Jedni zaliczają ksmologię do fizyki teoretycznej - ze względu na typowo dedukcyjny charakter kosmologii, inni do astronomii - ze względu na przedmiot badań.
Pierwotnie kosmologię identyfikowano z astronomią. Rozdział nastąpił w chwili, gdy się przekonano o istnieniu obiektów nie dających się zaobserwować (z powodu zbyt dużych odległości). Wtedy też kosmologia zwiazała się z kosmogonią, ponieważ obecny stan Wszachświata należy rozpatrywać w powiązaniu z jego przeszłością. Niezależnie od tego uświadomiono sobie, że wyniki obserwacji dotyczą w zasadzie przeszłości obserwowanych obiektów (tym bardziej cofniętej w czasie, im dalej znajduje się obiekt.badany), co jeszcze bardziej zbliżyło kosmologię do kosmogonii. Dwa odkrycia wpłynęły decydująco na rozwój współczesnej kosmologii:
- ogólna teoria względności, która zastąpiła newtonowską teorię grawitacji, umożliwiając w ten sposób tworzenie różnych modeli Wszechświata
- ustalenie przez Hubble'a prawa "ucieczki" galaktyk

Współczesne teorie kosmologiczne da się podzielić na dwie grupy:
- teorie ewolucyjne
- teorie stanu trwałego
Pierwsze z nich ekstrapolują wstecz wzajemne oddalanie się galaktyk dochodząc do momentu, kiedy musiały one tworzyć jedno ciało, "jądro pierwotne". W tym krytycznym w dziejach Wszechświata momencie musiał nastąpić wybuch, w wyniku którego potworzyły się oddzielne, wzajemnie oddalające się fragmenty materii: zbiorowiska gazu, z których tworzyły się galaktyki i gwiazdy. Istotne w tych teoriach jest traktowanie Wszechświata jako tworu ewoluującego (stąd nazwa), z tym że obecną ekspansję może w przyszłości zastąpić kontrakcja lub ruch zbliżony do oscylacyjnego.
Teorie stanu trwałego negują wystepowanie ogólnych zmain w strukturze Wszechświata, uznając dokonywanie się zmian ewolucyjnych jedynie w pojedynczych obiektach lub ich zespołach, nie zaś we Wszechświecie jako całości. Zmiany ewolucyjne odgrywają zatem w tych teoriach rolę statystycznych fluktuacji, wzajemnie się wyrównujących. Zwolennicy tych teorii również prawo Hubble'a interpretuja jako przejaw ekspansji, twierdzą jednak, że stopniowy ubytek gęstości materii wywołany ekspansją jest kompensowany przez samorzutne powstawanie w różnych miejscach materii, z której rodzą się galaktyki nowe. Zdając sobie sprawę z naruszenia zasady niezniszczalności materii i energii, zwolennicy stanu trałego twierdzą, że zasadę tę należy traktować jako prawo empiryczne. Postulowany przez nich proces samorzutnego powstawania materii jest tak powolny (kilka atomów na m3 na stulecie), iż żadne doświadczenie nie jest w stanie go wykryć. Obserwacyjne sprawdzenie słuszności proponowanych teorii wymaga obserwacji obiektów najdalszych dlatego, że one reprezentują najwcześniejsze stadia ewolucji Wszechświata (jeśli oczywiście Wszechświat ewoluuje), jak też i dlatego, że z ich rozmieszczenia i ruchu można wywnioskować o krzywiźnie przestrzeni i dynamice Wszechświata. Tymczasem te obiekty są najtrudniejsze do zaobserwowania z powodu małej ilości promieniowania, które od nich otzrymujemy. Dlatego dotychczas nie mamy żadnych przekonywujących danych, by móc odrzucić tę czy inną teorię. Pewne nadzieje pod tym względem można wiązać z nowo odkrytymi kwazarami, których ilość promieniowania (zarówno w dziedzinie widzialnej, jak i radiowej) jest znacznie większa niż u najjaśniejszych galaktyk. Dziś jesteśmy w stanie obserwować również i te kwazary, których odległość od nas sięga miliarda lat świetlnych.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
djlevine
Charłak
Charłak



Dołączył: 15 Cze 2012
Posty: 80
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 12:04, 15 Cze 2012    Temat postu:

kosmos chyba nie odgrywa zadnej roli w Potterce Razz

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum HARRY POTTER Strona Główna -> Inne Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB
Appalachia Theme © 2002 Droshi's Island